Το βλέμμα στο ρυθμό του πολέμου.
Ανυπόμονα μάτια, τρέχουν προς τη θέα.
Μια Φορά κι έναν καιρό, θυσίασα τις κολόνες
της, τον έρωτα
Τα Φωτάκια πάνω της στοιχειωμένα βλέμματα,
που δεν αντιλαμβάνονται το τέλος.
Κάθε βράδυ στο ίδιο σημείο.
«Είμαι εδώ» Φωνάζει.
Λύτρωση τα λίγα χιλιόμετρα,
χωρίζουν την Φουκαριάρα την ελπίδα,
απ την εργατική λησμονιά.
Ελπίδα Σόλου
