Ανόητες οι βουτιές των ανθρώπων
να παλέψουν ένα χιλιοστό απ' την έχθρα της.
Ρίχνομαι απαρηγόρητη στην ακτή,
με τη μυρωδιά αντηλιακού, καρφωμένη στα
ρουθούνια
και στα αυτιά μου, συνεχώς τη Φωνή της.
Άνθρωποι Ψάρια.
Απορία στα πρόσωπα των Φίλων,
για την έχθρα μου στο γαλάζιο υγρό.
Εκείνοι καλλιεργούν τοπία όλο το χειμώνα,
έτσι δεν ξεχνούν που έθαψαν τα ολόλαμπρα φεγγάρια.
Μοιάζω να γίνομαι ένα με την άμμο,
έχοντας τις πνοές στην αγκαλιά μου,
μαζί
με τα πεθαμένα αποτσίγαρα
Ελπίδα Σόλου
