Τούτο το πράσινο έχει αφή, μου θυμίζει την
ανικανότητα να αγγίζω.
Μπαίνει απ' το παγωμένο παράθυρο στρώνεται
απέναντι μου,
τρελαίνει τους ρυθμούς, που τρέχουν πάνω
κάτω όλο ζωντάνια.
Ζητούν τροφή, με γεύση τρελής απόφασης.
Κρατούν στα τρεμάμενα χέρια τους, τις
βάσεις της γης,
απειλώντας να προκαλέσουν τεκτονικό σεισμό.
Να Φάνουν οι αντοχές, να καταστραφούν
επιτέλους οι ανισόρροπες εβδομάδες
Μέσα στο κατεστραμμένο τοπίο, ίσως
αναγκαστώ να μην αντέξω.
Μια φκιασιδωμένη αλλαγή τα συνοδεύσει ως
την πόρτα και αποδημούν,
για να ξεφύγουν απ' την ζέστη που έρχεται.
Ελπίδα Σόλου
