Ισορρόπησα στα κεκτημένα πριν χιμήξω και
πάλι στο κάλεσμα της αφής.
Μοιάζει χρόνων το ταξίδι και όμως μια
πρόχειρη ανασκόπηση,
αποδεικνύει μειωμένη επαφή με την υγρασία.
Η τρέλα γαζώνεται απ' το μπορώ, κάθε στιγμή
Φεύγω.
Τώρα πια θέλω τα πάντα, οι επιλογές αγαπούν
ότι ανασάνει.
Παρηγορώ την έλλειψη, με ενδεχόμενες
εικόνες ξεγνοιασιάς.
Με σαρώνει στον καθρέφτη του απόλυτου.
Πέφτω του θανατά, δείχνω πληγές
εκλιπαρώντας για λύπηση,
αντικρίζω κυνισμό στο κατοπτρισμένο μου
πορτρέτο.
Προσκυνώ ότι με ζέστανε και αρπάζοντας το
σπαθί,
αποχαιρετώ ακόμα μια φορά την ευθεία.
Θέλω μπροστά μου αληθινό εχθρό, άσχημο, Φονιά,
να μην μοιάζει με τους Κύκλωπες,
να μαντεύει τα τεχνάσματα του μυαλού.
Πατώντας την κακία στο αίμα του, εκεί στα
στεγανά,
όλοι θα με θεωρούν ήρωα. Θα μου Φορέσουν
στέμμα, επιτυχημένης αποτυχίας
θα δω το μυαλό να ησυχάζει μια για πάντα,
στη γυριστή σκιά του.
Ελπίδα Σόλου
