Το ανυπέρβλητο που νιώθω δεν χωρά σε
λέξεις,
στο ροζ που αποπνέουν ελπίζω.
Το βλέπεις;
Όχι;
Καιρός να δεις.
Να μυρίσεις το θάνατο του «για πάντα»
Δεν μοιάζεις καλέ μου με μόνιμο κάτοικο,
δεν έχει θέση δίπλα μου,
μόνη ταξιδεύω την παράλογη πορεία μου.
Παλεύω μόνο νια ένα σου κομμάτι, το πιο
μαύρο,
εκείνο που σου δίδαξε η αφή, αυτό που δεν χόρτασε
ποτέ.
Θα του χαρίσω απλόχερα «τροφή δικαιωμένης
ελπίδας»
«Στολίδια του έχω» και μόλις χαράξει στον
ορίζοντα της κούρασης,
Η κοινή πορεία μας θα χει τελειώσει.
Θα μείνουμε πάλι με ένα τετραγωνικό
ανισόρροπη μοναξιά.
Μπορείς να αντέξεις την απειροελάχιστη
πορεία Του έρωτα;
Ελπίδα Σόλου
