Τα κορμιά αντιστέκονται στο χρόνο, θέλουν
το ταξίδι στη νεότητα μακρύ.
Αυτός κυκλώνει σε δεκαετίες τη Φορά του,
τρόμος στη στρογγυλοποίηση που οδηγεί στην
επομένη.
Δίνει απτό νόημα σε ότι εξυμνεί, κρατά, ζωντανεύει.
Ασκεί σκληρή κριτική, ψάχνοντας την απόλυτη
εξίσωση, το χώμα.
Από μέσα ουρλιάζει το αγέννητο, ένας
κόκκινος κόσμος, με νικημένη ορμή,
που κάθε στιγμή πολεμά, στέλνοντας ζεστασιά
στα μουδιασμένα άκρα.
Η προγονική φορά, καταδικάζει το διάβα σε
γνωστή πορεία,
με στοιχισμένες ιστορίες, σαν κάδρα στις
Ευθείες.
Στις στάσεις πυροβολούν ανυπότακτες ματιές.
Οι σάρκες τους Είναι διάφανες και τα οστά
καμαρώνουν από μέσα,
Κάτασπρα, λυτρωμένα, ορθά στο σύντομε της
πορείας τους.
Δεν τα αγγίζουμε, προς θεού δεν αντέχουν
την αμφισβήτηση,
Είναι εδώ μόνο να μας θυμίζουν ότι μπορούμε
κι αλλιώς.
Διαλέγεις και παίρνεις, η αλήθεια του
τέλους σε μεγέθη.
Ελπίδα Σόλου
