Μια προσμονή για άνοιξη πλαγιάζει δίπλα
μου,
άψυχη, ανήμπορη, πεπεισμένη πως για μας όλα
είναι γκρίζα.
Σήκω ώρα να πρασινίσεις να μου δώσεις φτερά.
Την κουβαλώ μαζί μου στα τοπία,
την αφήνω στις πρασινάδες να μοιράσει το
έργο της.
Στρέφει το κεφάλι αλλού,
με την άρνηση της μάνας να αγαπήσει το
σπλάχνο της.
Απειλώ, καλοπιάνω.
Θα πάρω τα εργαλεία σου και θα προχωρήσω
μόνη.
Πρέπει να ξυπνήσεις ...
Πρέπει ....
Δεν γίνεται να χάσω και αυτή την άνοιξη,
δεν γίνεται να δω τις Φωτιές στα καμένα
στάχια δίχως σοδειά,
δίχως τροΦή για τον χειμώνα.
Δεν μπορώ άλλο νηστικιά, σήκω σου λέω ....
Ελπίδα Σόλου
