Μη φωνάζεις δεν τρομάζω πια,
δεν σου
χαρίζω ούτε στιγμή,
Το ρίγος είναι το μονό που δεν σου ανήκει,
Πάρε μαζί με τις ασήμαντες καλημέρες, όσα φτιάχνουν
τα χέρια
και σήκωσε
στους ώμους, βαριές υποταγμένες καληνύχτες,
Μα μην φωνάζεις πια, δεν γυρίζω πίσω,
σύρθηκα με τα γόνατα να βγω απ τον τάφο,
που κατασκεύασες σαν βωμό αγάπης
Μη φωνάζεις δεν τρομάζω πια,
γνώρισα τον αληθινό τρόμο, αυτόν του να μην είσαι τίποτα,
να μην προσμένεις τίποτα
Μη φωνάζεις πια και κυρίως μην ελπίζεις,
Είμαι στο απέναντι βουνό, πότε δεν θα με αγγίξουν πια
τα τρελά, ανίσχυρα, θέλω σου.
