Αν επέλεγα να θυσιάσω μια λέξη αυτή θα ήταν
η ελπίδα.
Θα την έπαιρνα μπροστά μου και θα
κομμάτιαζα τα ίχνη της πριν ηχήσουν.
Το έψιλον θα συμβόλιζε εμένα,
που ξεκινώ μια πορεία που είχα ξεχάσει.
Τα δυο επόμενα σύμφωνα μαζί με το ανίσχυρο Φωνήεν,
Θα θύμιζαν ασταθές, μετέωρο πάθος,
Φημισμένο για την ανάστροφη πορεία του.
Όσο Υια την κατάληξη, θα την άφηνα ως έχει
Αυτόνομη, Ιδία,
καταδικασμένο Φινάλε.
Ελπίδα Σόλου
