Μια Πέμπτη, ούτε καν Κυριακή.
Η δυστυχία της απλοϊκή, μόνο εμένα φαίνεται
να απασχολεί.
Ρωτά ο αέρας και τα κατακάθαρα σεντόνια
μου,
νια πιο λόγο;
Όλα γύρω συνηγορούν για το μέτριο,
τοποθετημένα εκεί που δεν ανησυχούν τα
μάτια.
Εκείνο που συμμερίζεται την κακομοιριά μου
είναι το μαξιλάρι,
όπως και να το καλοπιάσω,
βρίσκει τρόπο να σκαλίζει
το κεφάλι μου.
Ελπίδα Σόλου
