«ΘΕΛΩ»

Καταστρέφοντας τα μολυβένια Φτερά,

πέταξα ότι θύμιζε Θεό και πατρίδα.

Όταν ξυπνώ μουσκεμένη απ την έλλειψη του «ανήκω»,

παίρνω ανάμεσα στα χέρια μου τα «θέλω» και κάνω ξανά μοιρασιά.

Τα πολύχρωμα τα σφάζω στο όνομα της αμαρτίας,

κρατώ τα γκρίζα για τη διακόσμηση της συνήθειας.

Υπάρχουν όμως τα απείθαρχα κόκκινα,

εκείνα που άντεξαν στις ξένες προσδοκίες,

που όσο και να προσποιούμε πως είναι ακίνδυνα,

αυτό που βγαίνει απ τις κλειστές κάμαρες,

έχει την μυρωδιά της φωτιάς.

Ελπίδα Σόλου                                                                                                                 

ΣΥΛΛΑΒΙΖΟΝΤΑΣ

Αν επέλεγα να θυσιάσω μια λέξη αυτή θα ήταν η ελπίδα.

Θα την έπαιρνα μπροστά μου και θα κομμάτιαζα τα ίχνη της πριν ηχήσουν.

Το έψιλον θα συμβόλιζε εμένα,

που ξεκινώ μια πορεία που είχα ξεχάσει.

Τα δυο επόμενα σύμφωνα μαζί με το ανίσχυρο Φωνήεν,

Θα θύμιζαν ασταθές, μετέωρο πάθος,

Φημισμένο για την ανάστροφη πορεία του.

Όσο Υια την κατάληξη, θα την άφηνα ως έχει

Αυτόνομη, Ιδία,

καταδικασμένο Φινάλε.

Ελπίδα Σόλου