Αδειάζω μανιωδώς αποθέματα μιας διαδρομής.
Μέσα σε ένα χιλιοστό πορείας, μαζεύτηκαν εκατομμύρια σκέψεις.
Ελπίδες που σκεπάζονται με τάφους.
Αόρατος βοηθός, μαζεύει σωρό τις συνήθειες.
Αφήνω πια τον χώρο κενό και γαζώνομαι στον άνεμο,
πατώ ανάλαφρα, πάω με την φορά του.
Με ταξιδεύει
βόρια, πάμε να χαρίζουμε παγωμένες
ανάσες,
πριν ακόμα προλάβουμε να φτάσουμε,
μας πυροβολούν απ' τις καμινάδες ζεστές μοναξιές.
Κατευθυνόμαστε νότια και όλοι τρέχουν να σκεπάσουν τις
σοδιές,
εκεί μας ονομάζουν «αέρα της μπόρας».
Ανατολικά δεν πάμε, δεν μας έχουν, ούτε τους έχουμε ανάγκη,
έχουν δικούς τους ανέμους.
Μένει η δύση, εκεί μάλιστα, μπορούμε να μείνουμε όσο θέλουμε,
κανένας δεν φαίνεται να φοβάται.
Οι αναμνήσεις
κινδυνεύουν μόνο απ' το αύριο.
